متولد 1313. زاده تهران.
از جمله نخستین مدرنیست های ایرانی است که به سنت های هنری گذشته رجوع کرده اند.
فارغ التحصیل دانشکده حقوق دانشگاه تهران می باشد (1335). نخستین بار دو تابلوی خود را در یک نمایشگاه گروهی در تهران ارائه کرد و موفق به اخذ جایزه شد (1336). در بی ینال پاریس (1338)، بی ینال های تهران (45-1339)، بی ینال ونیز (1341)، بی ینال سائوپائولو (1342) و بی ینال گرافیک در فلورانس (1347) شرکت داشته است. نمایشگاه انفرادی در گالری بورگز (1345)، گالری سان فدله در میلان (1345)، گالری 88 در رم (1347)، گالری هوبر در زوریخ (1348)، دانشگاه کلمبیا در نیویورک (1351) و گالری شیخ (1357) برگزار کرده است. در دو دهه اخیر فعالیت خود را در خارج از ایران ادامه می دهد. موزه های کامپیونه در ایتالیا، هنرهای زیبا در کارولینای شمالی از جمله موزه های خارجی هستند که آثار او را در اختیار دارند. وی که در امریکا اقامت دارد,در اثارش همواره سبک قهوه خانه ای را حفظ نموده است.
وی در اوج موفقیت خود، تابلوهای چشم نواز و خیال انگیزی با استفاده از پیکره های ایرانی و عناصر خوشنویسی در رنگ های زنده می آفریند. منابع الهام او عمدتا سرامیک های سلجوقی، نقاشی های قاجاری و پارچه های قلمکار بودند. در سال 1344 جوایو کارلو آرگان هنرشناس مشهور ایتالیایی درباره او نوشت: سبک نقاشی اویسی شعرگونه بوده و آن را در حد فاصل نقاشی و خط به صورت معلق نگه می دارد. موضوع داشتن نقاشی برای اویسی هدف نهایی نیست، بلکه او با گام نهادن ورای موضوع به جست و جوی نوعی تداوم و ریتم می پردازد که ایجاد آن تنها از طریق اشکال و قلب ها میسر است.
