متولد 1325. زاده تبریز.
از هنرستان هنرهای زیبای میرک در تبریز فارغ التحصیل شد (1348). در رشته نقاشی از دانشکده هنرهای زیبای تهران لیسانس گرفت (1356) و همین زمان برای تحصیل به مدرسه عالی هنرهای زیبای پاریس (بوزار) رفت که پس از دو سال، تحصیل را نیمه کاره رها کرد و به ایران بازگشت. به تدریس در دانشکده هنرهای زیبای تهران پرداخت (59-1358) و پس از بازگشایی دانشگاه ها بار دیگر تدریس را شروع کرد که تاکنون ادامه دارد. نخستین نمایشگاه های انفرادی خود را در تبریز و بوشهر برگزار کرد که به نقاشی های تک چهره اختصاص داشت (54-1353). از دیگر نمایشگاه های او می توان از: نشر نقره (1366)، گالری باقر (1367)، گالری گلستان (81-72-70-1367)، نگارخانه طراحان آزاد (1381) و گالری لاله (1383) نام برد. آخرین نمایشگاه او با مروری بر آثارش در گالری دی برگزار شد (1384). آثارش در نمایشگاه های گروهی بسیاری در فرانسه، قرقیزستان، ترکمنستان، کویت و کانادا به تماشا درآمده اند. او در راه اندازی انجمن هنرمندان نقاش ایران و داوری نمایشگاه های هنری فعال بوده است.
یعقوب عمامه پیچ در دوران تحصیل به رئالیسم قرن هجدهم گرایش داشت و مهارت او در طراحی و نقاشی فیگوراتیو به این دوران باز می گردد. پس از گذر از این دوران، گرایش های کوبیستی و سپس اکسپرسیونیستی را در آثارش تجربه کرد. در دوره ای دیگر به منظره سازی پرداخت و نقاشی های او از مزرعه، کوه آسمان، جویبارها و درختان حتی به شکلی انتزاعی متعلق به این دوره اند. او سپس به موضوع های اساطیری به ویژه شاهنامه توجه کرد که تابلوی “مرگ رستم” حاصل این دوره است. در دهه هفتاد در مسیری تجربه گونه تکنیک های مختلف کلاژ، خراش روی عکس، مینیمالیسم، ساختار شکنی، تجربه های پست مدرنیستی، هنر خاکی، عکاسی و غیره را تجربه کرد. وجه اشتراک همه این تجربه ها و رویکردها علاقه به طبیعت، استفاده صرفه جویانه از رنگ و علاقه به ترسیم پیکره انسانی است.
