1302-1370، کاشان. از جمله پیشگامان نوپردازی در شعر و نقاشی به شمار می آید.
او فعالیت هنری خود را با سرودن شعر آغاز کرد و دست به انتشار مجموعه ای با عنوان “جرقه” زد 01322).
بعدا به تئاتر و موسیقی علاقمند شد و مدتی در زمینه صحنه آرائی آموزش دید، سپس در دانشکده هنرهای زیبای تهران به هنرآموزی پرداخت. در همین زمان به انجمن “خروس جنگی” پیوست. برای ادامه هنرآموزی در رشته نقاشی به ایتالیا رفت. پس از بازگشت به ایران (1335) سالی را به سفر مطالعاتی در سواحل خلیج فارس گذرانید (جلیل ضیاپور نیز در این سفر همراه او بود). در جریان این سفر طرح هایی از مردم، لباس ها، آداب و طرز خانه سازی در این مناطق فراهم کرد که بعدا دستمایه یک سلسله پرده نقاشی پیکرنما شد (این پرده ها را در تالار قندریز به نمایش گذاشت) (1345). پیش از این در نقاشی انتزاعی با استفاده از مواد مختلف و شره های رنگمانده روغنی طبع آزموده بود. او در نقاشی هایش – چه پیکرنما چه انتزاعی – همواره تمایلی به اکسپرسیونیسم داشت. بی آنکه در انتظام خطوط و رنگ های بیانگر وسواسی نشان دهد.
شیبانی در ادامه فعالیتش، دو مجموعه شعر با عنوان های “آتشکده خاموش” (1342) و “سراب های کویری” (1354) منتشر کرد و اپرای “دلاور سهند” را نوشت و نیز فیلم های “عطش” و “عیش” را ساخت (1355). با این تنوع فعالیت، محتملا او مجالی برای پیشبرد نقاشی اش نیافت.
