1314-1344. زاده تبریز.
یکی از با استعدادترین هنرمندان معاصر بود که به علت مرگ زودرس در یک سانحه رانندگی، کارش ادامه نیافت.
او در تبریز متولد شد، ولی در هنرستان هنرهای زیبای تهران آموزش دید. نخستین بار مجموعه ای از نقاشی هایش را در تالار رضا عباسی به نمایش گذاشت (1329). وارد هنرکده هنرهای تزئینی شد (1340). به اتفاق چند تن دیگر، تالار ایران را بنیاد نهاد (1343). در دو بی ینال تهران و چندین نمایشگاه دیگر در ایران و خارج از کشور شرکت کرد.
قندریز مرحله تجربه اندوزی آکادمیک و تقلید از شیوه های امپرسیونیسم و پست امپرسیونیسم را به سرعت پیمود. در پرده هایی چون اسب ها (1328) تحت تاثیر نقاشی قدیم چینی قرار گرفت و در این مرحله گذار به سبک شخصی داشت که به هنگام اقامتش در تبریز با اثرپذیری از “هانری ماتیس” و نگارگری ایرانی حاصل آمده بود. سطوح رنگی تخت و روشن، خطهای شکل ساز نرم و پیکرهای بلند قامت و کوچک سر، در جامگان ساده و خشن روستایی از مشخصات بارز آثار او در این دوره اند. رفته رفته رویکرد اساطیری و مضمون های رازآمیز کهن در کار او پدیدار شدند.
اقامت در تهران، تحصیل و محیط هنری روز، قندریز را در مسیر تازه ای کشاند. پس از این، نقش پردازی در کار او اهمیت یافت و خصلت بدوی نقاشی اش آشکارتر شد.
در نخستین آثار، شکل های نیمه انتزاعی انسان، پرنده، خورشید، شمشیر و سپر، آمیخته با نقوش هندسی تکرار شونده، فضای محدود شده در حاشیه را پر کرده اند.
بعداً عناصر پیکرنما جای به صور هندسی ساده تر و صریح تر می دهند. قندریز همواره بر حضور کیفیتی معنوی در هنرش – مبتنی بر ارزش های زیبایی شناختی سنت تصویری ایرانی – تاکید می ورزید.
