متولد 1326. زاده تهران .
او را به سبب بازنمایی تصویر برگرفته از عکس های تاریخی و تبلیغاتی، می توان تصویرگر خاطرات نوستالژیک از گذشته های نه چندان دور لقب داد.
وی از هنرستان هنرهای زیبای تهران فارغ التحصیل شد (1346). نقاشی های او، نخست در تالار قندریز معرفی شد (50-1348)، در سال های بعد، نمایشگاه هایی انفرادی در انجمن ایران و امریکا در تهران (55-52-1351)، گالری لیتو در تهران (1352)، گالری سیحون (1364)، گالری کارولین کره در پاریس (1366) و جاهای دیگر ترتیب داد. در فستیوال بین المللی نقاشی “کانی سورمر” در فرانسه (1352) و بازار بین المللی هنر دز بازل سوییس (57-1355) شرکت داشت. مسافرت های متعدد به امریکا، اروپا و افریقا کرد. اکنون بیشتر در پاریس فعالیت دارد. وی از پیشگامان هنر مردمی ایران است و تلاش شگفتی در این زمینه انجام داده است.
از زمانی که حاجی زاده آثار قاجاری در کلکسیون پدرش را مرمت می کرد، به عکس های کهنه (پرتره آدم های مشهور، مراسم عروسی، صحنه های کار، بناها، مناظر و غیره) علاقه خاصی پیدا کرد. همین عکس ها دستمایه اصلی نقاشی های او شدند. او این تصاویر را در نقاشی های خود بازسازی می کند اما با محو کردن زمینه، افزودن رنگ های تند و خطوط ریشه مانند و با جا به جایی و تغییر مقیاس اشیا از عکس اصلی فاصله می گیرد. در واقع فرق اساسی حاجی زاده با فتورئالیست ها این است که “خود” او در تصویر حضور دارد.
